Καλή σα μέρα
(το γράμμα αυτό φορά και τους δύο σας)
Και για να μην σας ανησυχήσω σας λέω από την αρχή ότι δεν πρόκειται να διαβάσετε κανένα γράμμα με υστερίες κι αφορισμούς. Αρκετά πια.
Ο λόγος είναι, πως για τελευταία φορά πρέπει να βάλουμε δυο πράγματα στη θέση τους. Αφού η επιλογής σας είναι ξεκάθαρη πως θέλετε να πορευτείτε στη ζωή, μονάχοι σας χωρίς γονείς, δεν ωφελεί να ξεροσταλιάζουμε εμείς μήπως και δεήσετε να καταδεχθείτε να μας πείτε μια καλημέρα. Ξέρετε πως εγώ προσωπικά πάντα τον πήχη στη ζωή μου το έβαζα ψηλά, και δεν καταδεχόμουν να συμβιβαστώ με τα ψίχουλα, γιαυτό και δεν θα καταδεχθώ να περιμένω ψίχουλα από τα παιδιά μου. Είμαι υπερήφανος για ότι κατάφερα στη ζωή μου, έστω κι αν στη διαδρομή χάθηκε η επαφή μαζί σας. Εσείς προτιμήσατε άλλους δρόμους και πιστέψατε σε αλουνού παπά ευαγγέλια. Εύχομαι να σας βγούνε σε καλό.
Σύμφωνα λοιπόν με τις δικές μου αξίες δεν μπορώ να είμαι υπερήφανος για τα έργα και τις πράξεις των παιδιών μου που ουδεμία σχέση έχουν (κατά τη γνώμη μου) με τη λογική και τις αξίες του θεού που πιστεύω εγώ. Ένα μόνο παράδειγμα επιτρέψτε μου να σας αναφέρω. Όταν το παιδί μου ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ σαν όπλο άσκησης πίεσης ένα νεογέννητο αγγελούδι, εγώ ντρέπομαι να λέω στον κόσμο ότι αυτός είναι ο γιός μου. Με τέτοιες ευτελείς πράξεις, μου δίνεις χωρίς να το καταλαβαίνεις το κουράγιο να σας ξεπεράσω και να πω πως εγώ στη ζωή μου δεν έκανα τέτοια παιδιά. Πίστεψέ με δεν είμαι δα και άμαθος. Εγώ έζησα μια ζωή δίπλα σε έναν πατέρα μαριονέτα, έχοντας τον βιολογικό μου πατέρα να ζει χωρίς τσίπα, 500 μέτρα μακριά από το σπίτι μας και δεν με πήραν τα κλάματα. Φαίνεται πως θέλετε κι εσείς να γευτείτε την ίδια πίκρα. Ιδου λοιπόν η Ρόδος, ιδού και το πήδημα. Εγώ και η μητέρα σας από σήμερα σας αποδεσμεύουμε. Για μας ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται. Εσείς να δούμε τούτους τους δύσκολους καιρούς που η οικογενειακή ενότητα είναι η μόνη λύση για να γίνει ανεκτό, το πικρό ποτήρι που μας προσφέρει η φτώχεια που επέρχεται.
Τραβάτε λοιπόν το δρόμο σας παλικάρια μου αφού έτσι σοφά ποιώντας το αποφασίσατε. Να ξέρετε όμως ότι η πόρτα πίσω σας δεν θα ξανανοίξει γιατί απλά δεν είναι δυνατόν να συγχωρεθούν τα τόσα σας λάθη. Αυτό το αφήνω πια στον θεό που κατά δήλωσή σας τυγχάνει να πιστεύεται κι εσείς. Εμείς κάπως στρώσαμε και θα κοιμηθούμε. Δόξα τω θεό δυο δημόσιοι υπάλληλοι είμαστε. Το ψωμί μας θα το φάμε.
Μένει δυστυχώς κάτι τελευταίο που μας ενώνει κι είναι το ομολογώ αστείο. Πρόκειται για το τροχόσπιτο, που δυστυχώς φέρει το όνομα σας. Παρ’ ότι συνδράματε κι εσείς στην αγορά του πρέπει να παραδεχτείτε πως μπορώ να δικαιούμαι κι εγώ κάτι σαν αμοιβή ή σαν ενθύμιο από την εικοσιπεντάχρονη εργασία μου σαν φωτογράφος. Εσείς λίγο ή πολύ αμειφθήκατε από την προσφορά σας. Εγώ όμως έπρεπε για να γίνει ότι έγινε να δουλέψω 5 (ναι πέντε) χρόνια τσάμπα στον Σταματόπουλου για να πάρει η μηχανή μπροστά. Μην ξεχνάτε πως θα πληρώνω για άλλα τέσσερα χρόνια ακόμα, το δάνειο των είκοσι χιλιάδων € από το Ταμείο Παρακαταθηκών κι άλλες δέκα που πληρώσαμε ήδη από κοινού.
Ας αναλάβει λοιπόν ένας από τους δυο σας να μου φέρει (ο καθένας από μια) υπεύθυνη δήλωση που να με εξουσιοδοτεί να προβώ στη μεταβίβαση του αυτοκινήτου χωρίς αμοιβή στο όνομα μου.
Φυσικά και σας υπόσχομαι ότι όποτε σας είναι απαραίτητο, θα είναι στη διάθεσή σας.
Τέλος ότι, μα ότι έχω τάξει στον καθένα σας, δεν πρόκειται να αναιρεθεί ακόμα κι αυτό που μου θύμισε ένα βράδυ η Ευαγγελία, αν και νομίζω πως το είχα ήδη ανακαλέσει, όχι από κακία αλλά λόγω των οικονομικών συγκυριών.
Τα περισσότερα από τα γραφόμενα μου, μοιάζουν να μην αφορούν τον Θανάση. Όχι δεν θα πω τίποτα για σένα γιατί ακόμα πέφτω από τα σύννεφα. Στη σχέση μου με τον Βασίλη υπάρχουν κάποια γεγονότα που δίνουν κάποιες εξηγήσεις. Διαφορετικές βέβαια από την κάθε πλευρά, αλλά υπάρχουν. Μ’ εσένα Κύριε Θάνο……………. Άσε καλλίτερα να μην πω τίποτα.
Θα ευχόμαστε πάντα για την προσωπική και οικογενειακή σας Υγεία.
Κωνσταντίνος & Ανθούλα
Σεπτέμβριος 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου